سرش را روی کاغذی خم کرده و می نویسد؛ می گویم: «محمدتقی!»

«جواب می دهد: «بله مامان؟»

«بطری آب را از تو یخچال برمی دارم و می پرسم: «چی داری می نویسی؟»

می گوید: «هیچی»

در حالی که لیوان را پر از آب می کنم می گویم: «مگه میشه هیچی رو نوشت؟»

«!می خندد و می گوید: «دارم وصیت نامه می نویسم

می گویم: «تو وصیت نامه چی می نویسی؟»

می خندد و می گوید: «ایشااللّه به موقع، خودتون می فهمین. آدم وصیت نامه رو می نویسه تا بعد از مردنش بخونن، نه قبلش»

محمدتقی را آورده اند، می روم کنارش دستش را از کنار پهلویش برمی دارم. به حنای کف دستش که نگاه می کنم، خاکی رنگ شده است خم می شوم تا لب هایم را روی کف دستش بگذارم، قطرات اشکم، خاک کف دستش را می شوید؛ رنگ حنا، سرخ و سرخ تر می شود.

کاغذ را از توی پاکت بیرون می آورم و بازش می کنم حسین می گوید: «بده من بخونم!»

کاغذ را به دستش می دهم.می گوید: «بسم اللّه الرحمن الرحیم...»

همه مان چشم به دهان حسین دوخته ایم چند دقیقه بعد، حسین می گوید: «محمدتقی، تو وصیت نامه اش، وسایل شو بخشیده به من

می گویم: «همه شو بردار، باشه مال خودت.»

ساک برادرش را برمی دارد و می گوید: «با من کاری ندارین؟«

می گویم: «کجا؟»

می گوید: «جبهه، با وسایل محمدتقیم!»

صدای آرام گریه مردانه ای از خواب بیدارم می کند، پتو را کنار می زنم و از جا بلند می شوم صدا از طرف اتاق حسین می آید چشم هایم که به تاریکی عادت می کنند، به طرف اتاقش می روم و آرام، در را باز می کنم حسین، روی سجاده، سرش را روی مهر گذاشته و گریه می کند صدایش می زنم: «حسین جان؟»

ساکت می شود سرش را بلند می کند و خودش را جمع و جور می کند می گویم: «تو که خودتو هلاک کردی! شب برای خوابیدنه، فردا هم که می خوای بری جبهه. بگیر بخواب مامان جان، تازه اومدی مرخصی و خسته ای!»

می گوید: «چشم مامان!» در را می بندم دوباره صدای گریه اش به گوشم می رسد دوباره در را باز می کنم می گوید: «مادر! یه کم برام حنا خیس می کنی؟»

می گویم: «مگه قرار این دفعه بری داماد بشی؟»

می خندد و می گوید: «مگه بده؟»

می گویم: «نه، اما...»

می گوید: اما نداره مامان! حضرت زینب(س) تو کربلا، 72 تا شهید داد، صبوری کرد، شما می ترسی بچه های شهیدت دو تا بشه؟

می گویم: «نه مادر! فقط ...»

می گوید: «حنا یادتون نره!»

بلند می شوم و کیسه حنا را از رو کمد برمی دارم حنا و آب را می ریزم تو کاسه و هم می زنم می آید جلو رویم می ایستد و می گوید: «دوست دارم خودت برام حنا بذاری.»

مشتی حنا برمی دارم دست هایم سرد سرد شده اند حنا را می گذارم کف دستش، با سر انگشتانم پهن می کنم و می گویم: «ایشااللّه حنای دومادیت باشه مادر!»

می خندد و می گوید: «خدا از زبونت بشنوه مامان»

نویسنده : بانوی اهل قلم طیبه مزینانی

***

شهید محمدتقی مزینانی فرزند رجبعلی در سال 1343 ه. ش در مزینان پا به عرصه ی وجود نهاد . پس از اتمام دوران تحصیلی ابتدایی؛ در کار کشاورزی همراه پدرش گردید  و همیشه یار و یاور والدینش بود و بعد از مدتی با تصمیم پدر برای گذران زندگی راهی شهرستان سبزوار شدند .

به خاطر اخلاق خوش و برخورد صمیمانه ی محمدتقی ، دوستان و بستگان او را فردی دوست داشتنی می دانستند و احترام خاصی برایش قائل می شدند.

با شروع انقلاب اسلامی همگام با مردم سبزوار در راهپیمایی ها و تظاهرات برعلیه رژیم پهلوی شرکت کرد و فعالیتش در مساجد و هیئات بیشتر شد تا اینکه جنگ تحمیلی آغاز گردید و او لباس رزم پوشید و بارها در جبهه های حق علیه باطل شرکت کرد وعاقبت  در شانزدهم تیرماه 1362 در کردستان به فیض شهادت نائل گشت.

فراز ی از سفارش شهید محمدتقی مزینانی ؛

آرزو دارم انقلاب پیروز شود و آن وقت نهضت امام و راه شهدا ادامه پیدا کند. توصیه می کنم که از امام پشتیبانی و حافظ ارزشها باشید

***

شهید حسین مزینانی فرزند رجبعلی در سال 1347ه.ش در مزینان ازتوابع شهرستان سبزوار در خانواده مذهبی و اسلامی چشم به جهان گشود .از همان دوران کودکی علاقه زیادی به مسائل دینی ازخود نشان می داد . رابطه ایشان با معلمین و اولیای خود خیلی صمیمی بود ورهمه از او راضی بودند ، هیچ کس از او ناراحت نمی شد زیرا رفتارش خیلی خوب بود . اگر حرفی به ایشان می گفتی که عصبانی می شد، هیچ چیز نمی گفت می رفت بیرون که عصبانیتش برطرف شود.

شهید حسین جذابیت و محبوبیت خاصی در بین مردم  و ارادت خاصی نسبت به ائمه اطهار و اهل بیت داشت . به انقلاب و قرآن عشق می ورزید و توجه زیادی نسبت به انجام نماز و روزه داشت . با شور و علاقه زیادی در مراسم و راهپیماییها شرکت می کرد در ولایت پذیری و اطاعت  از امام خیلی قاطع بود.حسین پس ازروزها حضور در میادین نبرد درسال 1364 ه.ش درمنطقه اشنویه به شهادت رسید و پیکر مطهرش در گلزار شهدای سبزوار در جوار برادر شهیدش محمدتقی به خاک سپرده شد.

 وصیتنامه شهیدحسین مزینانی:

    با سلام و درود بر رهبر کبیر انقلاب اسلامی این امید مستضعفین این حامی محرومان این دشمن مستکبرین، این پیر جماران سلام و درود بر تو ای پدر و مادر عزیز؛ ای مادر که غم جوان 18ساله ات را تحمل می کنی. انشاء الله که خداوند تبارک و تعالی به شما صبر دهد و امید است که صبر و تحمل مراسم شهادت مرا داشته باشی. مادر جان از اینکه نتوانستم مجدداً به زیارت شما بیایم شرمنده ام .

 اینک پیامی دارم برای امت حزب الله و شهید پرور که امیدوارم مورد قبول واقع گردد من از شما می خواهم که از جا برخیزیدو به ندای رهبر لبیک گویید و به جبهه ها هجوم بیاوریدوراه رهبر و راه شهیدان را ادامه دهید و اکنون بهترین موقعیت است که به هل من ناصر سرور شهیدان حسین بن علی(ع) لبیک بگوئید و خدا را شاکر باشید که این موقعیت بزرگ نصیب شما گشته و می توانید با عنایت به امدادهای غیبی و زیر سایه گسترده ولایت فقیه و رهبری نائب بر حق آقا امام زمان (عج)، خمینی کبیر مشت محکمی بر دهان استکبار بویژه آمریکا و اسرائیل غاصب و دشمنان اسلام و منافقین کوردل بزنید.

  ای امت حزب الله... ، اکنون سفره ثواب خداوند پهن است ، گردسفره جمع شوید و از ثواب آن خود رابهره مند کنید. باشدکه خداوندمتعال قبول کند.