دکتر حمیدرضا ناطقی مزینانی از معدود مدیرانی است که بیش از 20 سال است در سمت دادستان اسلحه و مهمات کشور و مسوول صدور مجوز سلاح شکارچیان انجام وظیفه می کند. ناطقی به واسطه شغلش بیش از هرکس با شکارچیان سروکار دارد. او جوابگویی سوالات ما را با توجه به مشغله فراوانی که دارد به دیگر متخصصان وا می گذارد، اما به طور کلی می گوید:
مفهوم شکار و شکارگری، به ویژه در ایران، چنانکه باید تبیین نشده و شکارچی به صورت کامل و درست معرفی نگردیده است. به گمان من شکارچی انسانی است اصولی، منطقی و مآل اندیش که بیش از دیگران نسبت به طبیعت وحیات وحش حساس است. چرا که اگر طبیعت حفظ نشود و وحوش وجود نداشته باشند، او نمی تواند از ورزش مورد علاقه خود لذت ببرد و آن را ادامه دهد. لذا در درجه اول باید بدانیم که شکارچی کیست و نگاه او نسبت به حیات وحش چگونه است؟ ممکن است بسیاری تصور کنند که شکارچیان افرادی سنگدل هستند، اما اگر کمی بیشتر با شکارچیان واقعی ورزشی (یا به عبارتی، شکارچیان تروفه) سروکار داشته باشید در می یابید که اغلب آنان دارای روحی بس لطیف و نسبت به طبیعت و حیات وحش بسیار مهربان و با عطوفت هستند.
اگر بخواهم با عبارات علمی تری مساله را بررسی و تفاوت بین شکارچیان و حفاظت گران مخالف شکار (یا به عبارتی سبزها و آنتی ها) را آشکار سازیم به این نتیجه می رسیم که تفاوت دیدگاه بین آنان بسیار اندک است. هر دو گروه به حفاظت شدید معتقدند، هر دو گروه به تکثیر و نگهداری و رهاسازی معتقدند و نگاه هر دو گروه نسبت به محیط زیست، پوشش گیاهی، حیات وحش و جز آن یکی است. شاید اگر بخواهم تفاوت عمده دو دیدگاه را در یک جمله برشمارم این است که شکارچیان به تداوم نسل یک گونه و حفاظت آن تمرکز دارند، ولی آن دسته دیگر به تداوم و حفظ هر واحد از آن گونه فکر می کنند. البته این مساله بحث مبسوطی را می طلبد که امیدوارم در روزنامه به صورت عمیق و ریشه ای به آن بپردازید، چرا که بسیار مهم و ضروری است و کمتر به آن پرداخته شده است.
من درباره شکارها بارها گفته ام که چیزی را که خداوند حلال فرموده و بهره گیری از آن را برای آحاد انسانی مجاز و مشروع شمرده ما نمی توانیم بدون دلایل قوی عقلانی و منطقی ممنوع و انسان ها را از آن محروم سازیم. در باب شکار حتی شما در حدیث و کلام خداوند می بینید که اشارات متعددی هست. داستان مشهور حضرت ابراهیم خلیل(ع) و عشق بی حد و حصر او به ذات اقدس ملکوتی و محو او در جمال بی مثال حضرت حق، می خوانیم که چون حضرت حق ابراهیم را به دوستی برگزید ملائکه را گران آمد. پس جبرئیل را فرمود که بر قله فلان کوه برو و آوای یا قدوس برکش. جبرئیل امین چنان کرد و چون ابراهیم شنید چنان از آن آوا از خود بی خود شد که فریاد زد هرکه هستی یک بار دیگر این آواز در ده و یک گله ام از آن تو. و گفته اند که ابراهیم(ع) هزار گله داشت و هر گله سگی با قلاده طلا. جبرئیل یاقدوس دیگری کشید و ابراهیم گله ای دیگر بخشید و به همین ترتیب تا آنجا که هر چه داشت به عشق نام دوست داد. آخر الامر گفت یا قدوسی دیگر گوی و جانم تو را. که جبرئیل به حضرت حق عرض کرد حالا دریافتم که او را به حق به دوستی برگزیده ای و خلیل نامیده ای. بعد جبرئیل گله های ابراهیم را به او بر می گرداند و آن پیامبر بزرگوار می گوید: ما آنچه که در راه دوست داده ایم چگونه توانیم بازستاند؟ پس جبرئیل می فرماید این گوسپندان را در کوه رها کنیم که تا ابد بچرند و زیاد شوند و مردمان با شکار و صید از آنها برخوردار شوند و این قوچ و میش ها و کل و بزهای کوهی از همان گله ابراهیم است و هرکس به شکار از آنان برخوردار شود، بر سر خوان نعمت الهی نشسته است.