این کلاژی است از نزدیک به ۲۰۰ تصویر که بر بومی یک متری چیده شده‌اند، ولی این‌ها عکس نیستند که آفریده هوش‌مصنوعی‌اند. ساناز مزینانی این اثر را که نامش Deep Fake است، به همراه چندین کار دیگر که با کمک هوش‌مصنوعی خلق کرده در نمایشگاه چشم‌انداز غیرممکن (An Impossible Perspective)، در نگارخانه استفان بولگر تا چهارم نوامبر، به نمایش گذاشته است.
از عمر هوش مصنوعی‌هایی که در کار ساخت تصویر از متن‌اند، مانند میدجرنی و دال-ای، دو سال هم نمی‌گذرد، ولی آنها دریچه‌ای تازه به کار آفرینش هنری باز کرده‌اند.
از آن جایی که ابزارهای آفرینشگر هنر بسیار رایج شده‌اند، مزینانی هم به این فکر افتاد که اینک مردم چگونه خلاقیت را بازتعریف می‌کنند.
برای پیدا کردن پاسخی به این پرسش، او آزمایشی را آغاز کرد که نمایشگاه فعلی نتایج پاسخ‌هایی است که او به آنها رسیده.
مزینانی می‌گوید که هدفم این بود که بفهمم آیا این ماشین‌ها به راستی هوشمندند؟ آیا خلاق‌اند؟
او به این نتیجه رسید که بهترین راه برای رسیدن به پاسخ این است که خودش مدل هوش مصنوعی‌اش را آموزش دهد.
مزینانی می‌گوید که وقتی از بیرون به چرخی نگاه می‌کنید یک دریافت دارید و وقتی که آن را از هم باز می‌کنید و در اجزایش دقیق‌تر می‌شوید هم یک دریافت. من می‌خواستم این فرایند را طی کنم و واقعا درکش کنم.
همچنین، اگر او می‌توانست به هوش مصنوعی خود آموزش دهد، در این نگرانی نمی‌ماند که چگونه مجموعه‌داده‌ها ممکن است نتایج را به انحراف بکشانند.
مزینانی پژوهشش را بر موضوعی کم‌وبیش خنثی، یعنی گیاهان، متمرکز کرد.
او برای آموزش هوش مصنوعی مجموعه‌داده‌ای با بیش از ۱۷ هزار تصویر را گرد آورد.
او از یکی از برنامه‌نویسان رایانه که از دانشجویان هنر او در دانشگاه تورنتوست یاری گرفت و آنها با یکدیگر کد سفارشی ساختند که به آنها اجازه می‌داد تا یک شبکه‌ی عصبی را آموزش دهند.
مزینانی مایل بود که هوش مصنوعی‌اش تمایزی میان تصاویر واقعی و غیر واقعی قائل شود، ولی هوش مصنوعی در ذات تفاوتی میان درست و نادرست یا طبیعی و غیر طبیعی نمی‌گذارد. و برای هوش مصنوعی مزینانی، این به تعریف او از واقعی و غیر واقعی وابسته بود.
مزینانی به هوش مصنوعی آموزش داد که هر تصویر را در دسته‌هایی که بر پایه‌ی طیف گسترده‌ای از ویژگی‌های شناسایی تعریف شده است، ثبت کند. برای مثال، یک تصویر واقعی ممکن است با وضوح بیشتری نسبت به تصویر غیرواقعی ظاهر شود.
مزینانی می‌گوید که هر چه بیشتر با هوش مصنوعی کار کردم بیشتر متوجه این نکته شدم که این به معنای واقعی کلمه یک سازوکار مرتب‌سازی است، سازوکاری بس پیچیده و چندلایه.
او می‌افزاید که در آغاز فکر می‌کردم که او می‌تواند خلاقیت داشته باشد. در پایان متوجه شدم که چنین چیزی فقط به نظر می‌رسد و بدون انسان هیچ‌اند.
تجربه‌ی او با هوش مصنوعی سبب شد تا او نگرش خوش‌بینانه‌ای به آینده داشته باشد.
مزینانی می‌گوید که هنوز انسان‌ها این قدرت را دارند که تصمیم بگیرند که چگونه از نرم‌افزار به‌عنوان ابزار بهره گیرند.
او می‌افزاید که این ابزاری شگفت‌انگیز است. بیشتر عکاس‌ها فتوشاپ را می‌شناسند و ازش استفاده می‌کنند. این یک ابزار است، ولی ما هرگز برای ساخت کاری به فتوشاپ اعتبار نمی‌دهیم. خلق هنری هوش مصنوعی هم همین است. شما می‌توانید ازش به عنوان ابزار، به عنوان روش کار، استفاده کنید، ولی در نهایت برای این که کار معنا و شایستگی داشته باشد، باید تجربه‌ی انسانی بخشی از آن باشد.
به جمع شاهدان کویرمزینان در تلگرام بپیوندید: https://t.me/shahedanemazinan
