دنیا  برای   ماندن  انسان  بنا نشد                   خوش  آنکه بر مسائل آن  مبتلا  نشد
چون  ظاهرش فریب و  باطن شقاوت است                    هیچکس به مکر و حیله آن آشنا نشد
هر ظالمی که ظلم به آل علی نمود                   عمرش به آخر آمد و کامش  روا  نشد
شمس الشموس عشق که نورش نصیب ماست                  کس را به پای آن مهِ بدرالدجی  نشد
چون آفتاب هشتم و آن شمس مشرقین                   اندرولای عشق کسی چون رضا نشد
نامش علی و  جد گرامش  علی بود                   هرگز   رهینِ   زور  و  زر  اشقیا  نشد
لعنِ  خدا  مدام  به  مامون  بد  سیر                   کز  او  بجز شقاوت و جور و جفا  نشد
او را به مکر و حیله به مرو ازمدینه برد                  اما   رضا  به  ماندنِ   آن  پیشوا  نشد
کردش  شهید  زهر  جفا آن  امام  را                  چون  او  کسی  شقی  و چنان بی حیا  نشد
او چون غریب بود و به غربت کسی نداشت                     بهرش  ز بعد مرگ کسی در  عزا نشد
جانها  شود  فدای  امام   غریب   ما                  کز  او  بجز  محبت  و  مهر  و  وفا  نشد
هر کس که  پای در  ره آل علی نهاد                  کارش  درست  آمد و راهش خطا  نشد
جایی دگر  به  دهر مزینانی از شکوه                  همچون  رواق و بقعه ی  ایوان طلا نشد

                                   شاعر :  اکبر مزینانی علیشاه