​

​

 
✍️ دهه ی شصت؛ ما بودیم و یه پایگاه بسیج که در مدرسه ی علمیه سابق تشکیل شده بود و  با یه عالمه بسیجی! غریبه نبودند همه هم رو می شناختند حتی از آباء و اجداد همدیگر هم خبر داشتند. سن و سال هم مطرح نبود پیر و جوون و نوجوون...

شبها نماز جماعت، تلاوت قرآن، کلاس احکام و عقیدتی که به همت حاجی امین آبادی و اصغر همت آبادی برگزار می شد . استاد کلاس قرآنمون هم گاهی مرحوم حاجی صفاری یا مرحوم حاج محمدعلی جعفر(تاج) یا مرحوم حاج اصغر باقری و یا خود شهید امین آبادی بود. ای وای چه سخت است وقتی در کنار اسامی و نام هایی که روزی روزگاری با آن ها زندگی می کردی مجبوری بنویسی مرحوم! و چقدر سراسر وجودت رو غم می گیره...‌

حاجی صفاری صدا و سبک خاصی در قرآن خوانی داشت، می شه گفت تمام آیات این کتاب آسمانی را از حفظ بود صلوات ختم قرآنشم خاص بود با یک آهنگ و ریتم خاصی از آدم ابوالبشر تا حضرت خاتم(ص) و چهارده معصوم پاک و اسلاف شرکت کنندگان در مجلس و بعد هم اجداد خود را یاد می کرد و آن گاه طلب مغفرت و فاتحه و صلوات از حضار می نمود.

حاج مندلی جعفر هم آدم صاف و ساده و رو راستی بود و تاریخ را به خوبی در یاد داشت و گاهی چنان برات از مزینان و داستان های پیرامون آن می گفت که یقین می کردی اول مزینان خلق شده بعد ایران! او حتی ملکه ی سبا حضرت بلقیس خانم را اهل مزینان معرفی می کرد و حجتش تپه ی بلقیس و به تعبیر او پنج تن آباد! در سر موتور مرحوم حاج میرزاحسن حسینی بود.
این کشاورز خوش خلق مزینانی هم سبک و سیاق خاصی در خواندن قرآن داشت و "ولاحول ولا قوة الا باالله" همیشه آغاز تلاوتش در مجالس بود که جوان ها گاهی آن را تقلید می کردند.
پسرهای حاج محمدعلی تاج به جز محمدرضا که در جامه ی تخریب چی و غواصی خلعت شهادت بر تن کرد همگی راهی حوزه علمیه شدند و لباس روحانیت برتن کردند و یک از دختران او هم با تحصیل در دانشگاه هم اکنون در دادگستری سبزوار مشغول به خدمت حقوقی است.
و اما مرحوم حاج اصغر باقری... این پیر مرد کشاورز زحمتکش مزینانی تیمساری اش را در همین پایگاه بسیج گرفت!
نه تعجب نکنید این عنوانی بود که جوان ها به او داده بودند و دست کمی از یک تیمسار با تجربه نداشت . جبهه را که بارها خود او و فرزندانش در هشت سال دفاع مقدس تجربه کرده بودند و آموزش ها و مانورهای مختلفی را هم گذرانده بود و بعد هم اسلحه ی کلاش را روی دوشش می انداخت و شب تا صبح با اسلحه ی ام یک در داخل روستا نگهبانی می داد..‌‌.
تیمسار باقری گاهی بچه ها و نوجوانان را  جمع می کرد و به آن ها نحوه ی باز و بستن اسلحه های کلاشینکف و ام یک و ژ۳ و خیز ۵ ثانیه را آموزش می داد. فقط خدا رحم کرد آن بعد از ظهر نیمه ی شعبان که من نقش یک داوطلب مفنگی عراقی را در مسجد جامع بازی می کردم و او فشنگی را داخل کلاش گذاشت و گفت شلیک کن! خدا رحمتش کنه اگه یواش در گوشم یادآوری نکرده بود و نگفته بود:«مواظب باش تیر جنگی دوزمانه است!» مغز بازیگر روبرویم را روی زمین پخش و پلا می کردم! بگذریم....

از قرآن خوانی و کلاس های احکام و عقیدتی می گفتم و شب هایی که چه صادقانه در پایگاه بسیج حلقه می زدیم و یکی یکی آیات را تلاوت می کردیم و گاهی شهید امین آبادی به بهترین ها جایزه می داد. بعضی شب ها نمی دانم چرا ولی در سکوت خواندن یک قاری و اینکه باید در موقع خواندن قرآن ساکت بود و فقط گوش فرا داد ناگهان خنده ی بی پیر یکی از ما؛ شهید سیدحسن و یا شهید حسن صانعی و علی رضا رمضانعلی و مرتضی برادرش و علی رضا همت آبادی و.‌‌.‌‌‌. که اغلب کنار هم می نشستیم بقیه را به خنده وادار می کرد و پیراهن هایمان از شدت فشار خنده خیس عرق می شد و مجبور به ترک مجلس می شدیم....

ادامه دارد....

🖌نویسنده؛ علی مزینانی عسکری

به جمع شاهدان کویرمزینان در تلگرام بپیوندید: https://t.me/shahedanemazinan

#️⃣شاهدان کویرمزینان در #آپارات https://www.aparat.com/shahedmazinan

​