شفقنا سلامت- سعید برآبادی: 500،600متر به سمت جنوب که بروی دیگر از «مزینان» خارج شده‌ای و کویر تو را بغل کرده است. کویر مطلق، بی‌آنکه حتی راه باریکی برای چوپان‌ها باشد. چوپان‌ها- اگر هنوز در آن ولایت داغ هوس پروارکردن گوسفندان را در سر داشته باشند- می‌روند  شرق دهات، یا شاید هم غرب و شمالش اما جنوب روستا مال دیوانه‌هاست. آنهایی که می‌خواهند شب را در برهوت «بهت» بگذرانند. از آخرین دیدار با آخرین خانه «دکتر» در این روستا، چند سالی می‌گذرد اما تجسم روستای زادگاهش، تجسم کوچه‌های خلوت و تفیده خردادماهی‌اش و حتی تصور آن کتابخانه کوچک، کار چندان سختی نیست. هنوز باید آنجا باشد!

از تهران که به سمت سبزوار می‌روی، درست بعد از تابلوی شهر «داورزن»، یک تابلوی زنگ‌زده و کوچک، سمت راست جاده است که رویش نوشته «به سمت زادگاه دکتر شریعتی» و پایین آن نام «مزینان» قرار دارد. همان روستایی که بعدها «علی» با نام آن توانست کتاب‌هایش را چاپ کند. «علی مزینانی»، حالا اما به دکتر علی شریعتی آشناتر است که در محاصره اس‌ام‌اس‌ها قرار گرفته. اس‌ام‌اس‌های لوده‌ای که تصویر دکتر را هدف قرار داده‌اند، چیزی شبیه به «گل به‌خودی» در فوتبال. تصویر اصلی شریعتی اما هنوز در همان روستای دورافتاده پدیدار است. درست مثل کویر مزینان که تا ابد ادامه پیدا می‌کند، اگر جنون داشته باشی در روزگاری که جنون دیگر خریدار ندارد.

در میان روستا، هر که به استقبالت می‌آید می‌داند که چه می‌خواهی، حتی نیاز نیست سوال کنی. کافی است رد انگشت اشاره‌شان را بگیری و چند کوچه‌پس‌کوچه را جلو بروی تا برسی به خانه‌ای که دکتر سال‌هایی را آنجا گذرانده و هنوز ردپایش عمیق‌ترین حس حضور در این خانه است. خانم پسرعموی دکتر اگر هنوز عمری از دنیا داشته باشد، به استقبال می‌آید، درست عین خود شریعتی که در سخنوری و درویش‌منشی، آنقدر خاکی بود که گویی درست از جنس همین خاک مزینان باشد، رُس سرخ! داخل خانه پر است از کتاب‌ها، پر است از صداها، پر است از تصاویر خاک‌خورده و در حال محوشدن. دکتر اما همچنان در این خانه زنده است به یمن همین امتداد. هر سال 29 خرداد که تاریخ درگذشت دکتر است، خانه شلوغ می‌شود؛ اصلاح‌طلب‌ها، شاگردهای دکتر، جوان‌هایی که دل با او دارند و البته کنجکاوها به مزینان می‌روند، آخرین مدخل شناخت شریعتی در این سرزمین بی‌خاطره. می‌روند و می‌نشینند و خاطره‌بازی آغاز می‌شود و در پایان، هندوانه‌ای «دیمه» قاچ می‌شود! بعد انتخاب با خود آدم است؛ می‌تواند برگردد سمت جاده و مقصدی تازه پیدا کند در اوج آرامش، می‌تواند هم دل بزند به کویر مزینان بی‌آنکه بخواهد مقصدی داشته باشد.