✍️نویسنده و راوی؛ محمد مزینانی(بخشی)
چند روزی از فتح جزیره جنوبی مجنون می گذشت که هنوز به لطف خدا زنده مانده بودم! چون با اون حجم آتش توپخانه و بمباران هوایی روزانه و شبانه که توسط ارتش عراق بر سر رزمندگان می بارید، زنده ماندن خیلی شانس می خواست و لطف خدا بود که هنوز هم زنده مانده ام!
آخرین شبی که در جزیره جنوبی مجنون همراه با شهید کریم رضایی داخل سنگر دیده بانی بودیم، دو نفر از نیروهای اطلاعات عملیات لشگر محمد رسول الله(ص) به سنگرمان آمدند، سنگر که نبود یه گودال بود فقط برای جلوگیری از خوردن تیر و ترکش!
ایشان گفتند که مسئول محور با شما کار داره.
من و کریم هم به دنبال آنها رفتیم، حدود ۲۰۰ ، ۳۰۰ متر از خط مقدم که دور شدیم کنار جاده و آبهای حور یک سنگر بود که آن هم مثل سنگر ما بود و فقط چون کنار جاده بود مقداری از زیر جاده خاکبرداری شده بود و یک پتو هم جلوی دربش آویخته شده بود به جهت خارج نشدن نور یک فانوس، و داخل سنگر هم شهید همت بود و یک نفر دیگر که نشناختم و یک نفر بیسیم چی با سه عدد بیسیم و مقداری هم کالک و نقشه که ما هم فشرده و دو زانو نشستیم و شهید همت شروع به صحبت کردند و عذر خواهی کردند که جا خیلی تنگه!
ایشان سوال کردند که شما چطور می تونید کمک کنید که بتونیم پل طلائیه رو منهدم کنیم، چون طبق اطلاعات رسیده فردا صبح قراره که ارتش عراق به جزیره تک کنه و تنها راه ارتباط زمینی با جزیره پل طلائیه است که در اختیار عراقی هاست! من هم به ایشان گفتم که ما سه چهار قبضه خمپاره ۱۲۰ داریم و پنج شش قبضه خمپاره ۸۱ و مقدار محدودی هم گلوله مربوطه که برادر فلکی گفته اند که صرفه جویی کنید و برای هر هدفی درخواست نکنید!و قرار هم بوده که ارتش از بیرون جزیره به ما گلوله توپ بده ولی تا کنون با ما همکاری نکرده، ولی ما دستور شما را به ایشان ابلاغ می کنیم و فردا صبح تا جایی که بتوانیم گلوله های خود را روی ثبتی پل طلائیه متمرکز می کنیم.
با حاجی خدا حافظی کردیم و به سنگر خود بازگشتیم و دستور شهید همت را به فرمانده گردان برادر فلکی رساندیم و قول دادند گلوله های درخواستی را برای بعد از طلوع آفتاب گرفتیم و شب را صبح کردیم و شد مصداق آن نوحه که مکن ای صبح طلوع!!!
صبح ۱۷ اسفند ۶۲ ما با تمام توان گلوله های خمپاره را روی پل طلائیه متمرکز کردیم و بعداً شنیدم که یک تویوتا پر از مواد منفجره هم به سمت پل انتحاری رفته ولی قبل از رسیدن به هدف منفجر شده، در حدود ساعت۹/۵ صبح بود که تک عراق با گلوله باران شدید و بمباران هوایی و شیمیایی شروع شد و بچه های رزمنده مانند برگ خزان روی زمین می ریختند و کریم رضایی هم همانجا افتاد و مانند بقیه شهدا جا ماند و دیگر توان ماندن در مقابل هجوم ارتش تا دندان مسلح عراق را نداشتیم و گلوله ای هم برامون باقی نمانده بود و نیروی پیاده زنده و سالم هم نبود و نیروهای پیاده آنها هم هر لحظه نزدیکتر می شدند که با تعداد معدودی که سالم مانده بودیم به خط دوم و محل استقرار خمپاره ها رسیدم و دیدم که خمپاره ها تا گلو داخل گل و لای رفته اند و هیچ کس نیست و همه یا شهید و شیمیایی شده اند و جزیره را ترک کرده اند و من هم خودم را به اسکله رساندم و با قایق به منطقه جفیر رساندم و آنجا بود که دیدیم و شنیدیم که خیلی از دوستان و همرزمان شهید شده اند و دیگر نیستند که شهید همت هم یکی از آنان بود، یاد و نامشان گرامی و ماندگار باد.
ارادتمند دوستان و رفقا، محمد مزینانی دیده بان توپخانه لشگر ۱۰ سید الشهدا(ع)
به جمع شاهدان کویرمزینان در تلگرام بپیوندید: https://t.me/shahedanemazinan
شاهدان کویرمزینان در #آپارات https://www.aparat.com/shahedmazinan
شاعر؛ منصوره محمدی مزینان
