در جوار زینب عنوان دل نوشته ای است که یکی از دوستداران دکتر علی شریعتی در روزنامه ی ابتکار منتشر کرده و از همان دغدغه ای می گوید که شاهدان کویرمزینان در ابتدای هجوم وحشیانه ی گروه های تکفیری به سرزمین سوریه نوشت و درخواست نمود که مسئولین برای انتقال پیکر مطهر فرزند شایسته کویر فکری بکنند به خصوص در این زمان که جانیان داعشی به هیچ چیزی رحم نمی کنند و حتی هتک حرمت مرقد مطهر معصومین را در دستور کار خود دارند و بارگاه مطهر حضرت سکینه(س) را هدف قرار دادند .
بارها دولتمردان و شخصیت های سیاسی و فرهنگی کشور به مناسبت سالگرد فرزند دیار سربداران پا را از محافل حکومتی بیرون نهاده و به مزینان زادگاه دکترشریعتی آمده اند و پس از استقبال باشکوه ما دلسوختگان کویر و چون عطش عشقمان را به او دیدند برمنبر رفتند و قول دادند به محض رسیدن به پایتخت برای رجعت پیکر این اندیشمند بزرگ تلاش فوری نمایند و به آخر همان سال نرسیده او در زادگاهش آرام گیرد! ولی رفتند که رفتند و هیچ گاه یادشان نیامد که چه قول و وعده ای به مردم داده اند مانند همین جناب وزیر کنونی ارشاد اسلامی که سال گذشته پس از کلی می آید و نمی آید در سالروز شهادت دکتر شریعتی به سبزوار آمد و فرصتی نیافتند که سری هم به مزینان بزنند ولی در جمع همشهریان سبزواری قول دادند که برای خاتمه دادن به دل نگرانی های هم ولایتی های شریعتی اقدام فوری نماید اما یک سال از وعده ی جناب وزیر گذشت و بازهم خبری نشد اکنون سی و هشتمین سالگرد در راه است...


در جوار زینب
پدرش معلم قرانی بود که بر « محمد » نازل شد و به خاطر ارادتی که به خاندان او داشت نامش را « علی » گذاشت ، از « سلمان » نوشت و از « فاطمه » گفت و با « حسین » مرثیه ها نوشت ، چون « ابوذر » تنها زیست و تنها مرد و اکنون در جوار « زینب » آرمیده است .
بی شک دکتر علی شریعتی یکی از موثرترین شخصیتهای مذهبی و روشنفکری عصر پیش از انقلاب ایران است ، کسی که در سخت ترین و سنگین ترین زمان حاکمیت تفکرات چپ و مارکسیستی بر جامعه دانشگاهی ایران ظهور کرد و با گویش و نوشته های خود ، خون غرور و صلابت را بر پیکره خمیده جامعه مذهبی ایران تزریق کرد .
جامعه ای که تنها داشته اش پاسداشت مناسبتهای مذهبی و سفره های نذری ، و تنها یافته اش استلام حجرالاسود و پرداخت وجوهات شرعی بود ، به جای استدلال و ادله عقلی برای فهم دین ، روضه و داستان معجزات پیشینیان نشسته بود ، و از کربلا و حسین و زینب فقط سر بریده و موی پریشان مانده بود .
مذهبیون سر به آستان سنتهای گذشتگان می ساییدند و ، مارکسیستها سر به آسمان مکاشفه روند تاریخ ، ابتدای انسان به میمون می رسید و آخرش به نعشی گندیده ، و در این میان تنها اخلاق ( آن هم از نوع نسبی آن ) میانه دار جوامع بشری بود .
دکتر علی شریعتی در این بحبوحه پا در جوامعی گذاشت که مذهب تنها یک میثاق ملی و یادبودی از گذشتگان بود ، نه حرفی برای امروز داشت و نه تحلیلی برای دیروز و نه برنامه ای برای فردا ، دین مجموعه ای بود از مناسک و محدودیت ها .
او بر خلاف عده ای از روشنفکران که مبنا را بر مدرنیته گذاشته و با آن مذهب را تطبیق می کردند ، روندی دیگر گزید ، او به عنوان یک مسلمان , آنهم مسلمانی اصیل ، مبنا را بر دین گذاشت و با آن پدیده ها را مورد مطالعه قرار داده و از دین متریال متناسب با آنرا استخراج کرد .
او در جواب چپگرا ها که دین را افیون توده ها میدانستند و مذهب را عاملی ضد انقلابی ، دو چهره انقلابی اسلام یعنی « ابوذر » و « امام حسین » را مطرح کرد ، و برای توده زنان جامعه ، برای پاسخ به نیازهای اجتماعی و خانوادگی زنان « فاطمه » و « زینب » را ، و برای فهم صحیح دین و پاک کردن برخی انگاره های غلط مذهبی « پروتستانتیزاسیون اسلامی » را .
او در 29 خرداد 1356 در مرگی مشکوک به جوار دوستانش شتافت ، دوستانی چون بلال برده ارزان قیمت بیگانه ای از حبشه , سلمان برده آواره ای از ایران ، ابوذر فقیر درمانده گمنامی از صحرا ، سالم غلام حذیفه این بیگانه ارزان قیمت .
و اکنون در زینبیه دمشق بنا بر وصیت شرعی دکتر شریعتی ، پیکر ایشان به امانت سپرده شده است ، با توجه به اتفاقات اخیر در سوریه چه بهتر است که تمهیدی برای انتقال پیکر ایشان به ایران اندیشیده شود .
« تو قلب بیگانه را می شناسی زیرا در سرزمین وجود بیگانه بوده ای »

 روزنامه ابتکار -صادق رشیدی فرد