هر موقع که او را می دیدی لبخندی برلب داشت و چیزی زیر لب زمزمه می کرد با آن که هیکلی تنومند داشت اما ورزیدگی خاصی در او می دیدی . شاید به خاطر همین آمادگی جسمی بود که ساعت ها در لباس شیر غرّان آن هم در عاشوراهای گرم و سوزان کویر می نشست تا در آخرین ساعت های تعزیه به میدان بیایید و یا نه عشق و ارادتش به اهلبیت علیهم السلام موجب می شد که او هیچ سختی و مشقتی را در این روز احساس نکند.

سخن از خادم آل الله مرحوم استاد عباس مزینانی است که ما مزینانی ها او را اوستا عباس حاجی می شناسیم مردی که در پنجم مرداد 1315 در مزینان به دنیا آمد و سال ها در عاشورای مزینان نقش شیر را اجرا می کرد اصلاً نسبش به کبل شیر می رسد که گویی این نقش را از اجداد خویش به ارث برده بود و اکنون نوه ی او راهش را ادامه می دهد.

اوستا عباس از همان سنین نوجوانی که دیگر سایه ی پدر را بر سرخود ندید راهی تهران شد و به شغل بنایی مشغول گردید و استاد زبر دستی در گچ کاری شد او که همانند برادران کوچکترش عاشق و ذاکر ائمه علیهم السلام بود سال ها به عنوان هیئت امنا در مهدیه ی مزینانی های مقیم تهران خدمت کرد و در اواخر عمر به علت علاقه ی وافر به زادگاهش ؛ در مزینان ساکن شد و گاه ادعیه های نماز جماعت را که اغلب آن ها را حفظ بود  قرائت می کرد.

سرانجام این پیرغلام اهلبیت علیهم السلام در شامگاه پنجشنبه بیست و نهم بهمن ماه94 دعوت حق را لبیک گفت و در گلزار بهشت علی (ع) برای همیشه آرام گرفت. روحش شاد و یاد و نامش گرامی باد.