دهه ی پنجاهی ها  یادشان هست وقتی شمر وارد میدان قتلگاه می شد زن و مرد شرکت کننده در مراسم تعزیه خوانی عاشورا همه باصدای بلند لعنتش می کردند و ما بچه ها باورمان می شد که این شمر همان شمربن ذی الجوشن صحرای کربلاست و از ترس خودمان را پشت سرِ بزرگترها مخفی می کردیم تا چشم مان به او و همراهانش نیفتد ! چنان نقشش را اجرا می کرد که تا عصر عاشورا همه برمظلومیت حسین (ع) گریه می کردند او کسی نبود جز حاج محمد شمشیری. مرد گندمگونی که در میدان عاشورا شمر بود و در بیرون میدان ، انسان مهربانی که باز همین ما بچه های خردسال آن زمان به استقبالش می رفتیم و سلامش می کردیم و او با لبخندی که هرگز در تعزیه نشانی از آن بر روی چهره اش نبود به گرمی جواب می داد.

آخرین باری که او را دیدم در مسیر قبرستان مزینان و نزدیک پل چاپارخانه(چپر خنه) بود در حالی که کتش را روی دست انداخته بود یکی از پیرزن های همشهری ام گفت : حاج محمد امسال چه قدر خوب شبیه خواندی؟

مرحوم شمشیری خندید و گفت : چون امسال آخرین سال اجرای منه!

همین گونه هم شد و عکس شمر مزینان سال بعد روی نخل عاشورا قرار داشت و از آن سال خلف او مرحوم عبدالله شمشیری که انگار تمامی حرکات را از پدر به ارث برده بود همین نقش را برعهده گرفت .

عبدالله نیز دلی به وسعت دریا داشت و چهره ی مهربانش در میدان عاشورا شمر بود و در بیرون از میدان مردی آرام و متین با لبخندی همانند پدر. و پسر کو ندارد نشان از پدر...

در نوشته ای که محمد نوه ی  شمشیری برای شاهدان کویر مزینان ارسال کرده آمده است که حاج محمد شمشیری فرزند آقا عبدالله خواجوی یکی دیگر از خاندان صاحب نام مزینان ، در سال 1295 در این دیار تاریخی پا به عرصه ی وجود نهاد و بیش از سی سال ایفاگر نقش شمر بود.

نقل است که لقب شمشیری از زمانی به این خانواده رسید که مرحوم حاج محمدخواجوی؛ شمشیرش را به یکی از کولی هایی که برای کار به مزینان می آمدند سپرد تا آن را جلا بدهد و آن بنده ی خدا که نمی دانست اسم امانت دهنده را چی صدا بزند زمان تحویل او را شمشیری خطاب کرد. همین جریان عاملی شد تا خواجوی های تعزیه خوان در نزد مزینانی ها به شمشیری معروف شوند و حتی ساکنان خیابان شیوا(شهید داورزنی) در تهران قهوه خانه ی آن ها را که پاتوق مزینانی های جویای کار در پایتخت بود هنوزهم به نام قهوه خانه ی شمشیری به یاد داشته باشند.

حاج محمدشمشیری سرانجام در اثر بیماری کلیوی در تهران چشم از دنیا فرو بست و در گلزار بهشت علی (ع) مزینان برای همیشه آرام گرفت . مردم مزینان به پاس سال ها خدمت این پیر غلام اهلبیت علیهم السلام هرشب جمعه و در سحرگاه عاشورا برگرد مزارش جمع می شوند و صلوات و فاتحه نثارش می کنند .

عبدالله نیز در شناسنامه اش ثبت شده که در سال1330 هجری شمسی در دارالعارفین مزینان به دنیا آمد و در نوجوانی برای تأمین امرار معاش و کمک به پدر عازم تهران شد و بعداز گذشت یک دهه او که عاشق مزینان بود به زادگاهش بازگشت و با یکی از دختران سادات مرحوم میرزامحمود مزینانی ازدواج کرد و سال ها با کدیمین و عرق جبین کار کرد و با کارگری زندگی را گذراند. این خادم سید الشهدا(ع) که از همان نوجوانی همراه پدر در میدان عاشورا نقش آفرینی می کرد بعد ازدرگذشت شمشیری بزرگ این نقش را برعهده گرفت و در سال 1384 دعوت حق را لبیک گفت و در کنار مزار پدر به خاک سپرده شد.

اکنون علی پسر حاج محمد نقش استادی را برای برادر زاده اش محمد که نام جدش را به یادگار دارد ایفا می کند و متواضعانه نقش شمر را به او تقدیم داشته و خود در میدان، وی  را با اجرای گوشه هایی از نقش یاری می کند .

نشانی تلگرام شاهدان کویرمزینان: https://telegram.me/shahedanemazinan