​

💠مثل«کُندِّه»

🖌نویسنده؛ علی جعفری مزینانی

✍️ درابتدا باید دانست که بعضی القاب در شهرها و بخصوص در روستاها بی مسما یا بی ریشه نبوده ‌و وجه تسمیه دارند.

 درتمام بلاد ایران این القاب به فراخور نوع شغل یا علاقه مند بودن فردی به اشیا و انواع چیزها ویا عدم تلفظ کردن صحیح واژه و یا بر اساس عادت در به کار بردن یک کلمه توسط عده ای معدود افراد همچنین چنانچه  فردی برخوردار از یک صفت مشخص یا خوب یا شکیلی باشد آن لقب را به آن شخص نسبت داده اند که حتی در همه ی ممالک دیگر دنیا از جمله کشورهای اروپایی وبه خصوص کشورهای عرب زبان نیز از دیر باز تا حالا این روند ادامه داشته و دارد.
دیار مزینان نیز از این قاعده مستثنیٰ نبوده وبرخی قبیله ها دارای القاب خاصی هستند نظیر:کُندِّه، عشقم بود، دیمه، عندلیب  و...

همانگونه که می دانید به عنوان نمونه یکی از القاب که به طایفه بزرگی از همشهریان مزینانی ما تعلق دارد «کُنده» است که کُنده در لغت به معنای تنه چوب درخت است که گاهی هم ضخیم وقرص و محکم وخشک بود که با تبر یا ارّه خورد می کنند.

اما بسیاری از همشهریان ارزنده بویژه همراهان ویاران گرامی این رسانه تمایل دارند تا بدانند که چنین القابی چرا و به چه جهت به این خانواده های بزرگوار و مشهور داده شده؟
 اهمیت این موضوع وقتی دو چندان می شود که اولاً خود اعضای این طایفه با افتخار در معرفی خود از این القاب استفاده می کنند ثانیاً اساساً تا در معرفی از این لقب استفاده نشود شناخت فرد مورد نظر برای مخاطب تا اندازه ای با دشواری همراه است .
 
اما چنانچه دوست داشته باشید که فلسفه وجودی این القاب را بدانید که از کجا آمده و اینکه چرا و به چه جهت برخی از عزیزان همشهری به این لقب ها اشتهار دارند در ادامه بخوانید تا آگاهی لازم را پیدا کنید.

به عنوان‌نمونه شهرت« کنده»  را از هر فردی از همشهریان می پرسیدم یا می گفتند نمیدانیم یا افراد کهنسال هر کدام  برداشت متفاوتی که به نظرشان می رسید ارائه می کردند و نیز به طول وتفسیر آن می پرداختند که دربیشتر اوقات نظرات با هم اختلاف داشتند ووجه تشابهی بر تعاریفی که اظهار  می کردند مترتب نبود.

تا اینکه موقعیت و فرصتی دست داد چند سال قبل در مهدیه مزینانی ها از زنده یاد «حاج رجبعلی کنده »سوال کردم و ایشان هم به خوبی توانست پاسخ اقناع کننده ای بدهد.

​جانباز فقید رجبعلی که بیش از ۱۵ ماه است به دیدار حضرت حق شتافته اظهار داشت:
✍️مرحوم جّد ما فردی بوده  بسیار پر قدرت و پر نیرو و توانایی های بالقوه که مجموعه ی شرایط تأثیر پذیر واستطاعت برکارها وامور سخت ودشوار داشته است و پدرم مرحوم غلامرضا و عموها و پسر عموها و فرزندان آنان نیز تا اندازه ای از آن مرحوم ارث برده اند.

در ادامه رجبعلی گفت:
در صحرای مزینان محلی است که الان هم به «سر هونگ» یا همان«سرهاون» مشهور است.
از این جهت که کشاورزان برای وضو ساختن واستفاده برای امور ضروری دسترسی یا فاصله نزدیکی به آب جاری مزینان درصحرا نداشته اند لذا تصمیم می گیرند تا هاونی با حجم بالا و نسبتاً بزرگ از جنس سنگ که وزن زیادی هم قاعدتاً داشته از روستای مزینان به محل مذکور در صحرا ببرند.

درابتدا مردم تصمیم می گیرند تا از یک حیوان باربر استفاده کنند زیرا ماشین ودیگر وسائط نقلیه موتوری در آن تاریخ  نبوده لذا جّد ونیای بزرگ ما  (پدرِ پدر)به نام مرحوم کربلایی محمد که در آن تاریخ فردی جوان وقدرتمند بوده داوطلب شده و گفته:
این که کاری ندارد من به تنهایی ویک تنه هاون را می برم وهمگان هم از ارائه ی چنین پیشنهادی تعجب می کنند!!!

تا اینکه دراثر اصرار و پافشاری آن مرحوم چیزی شبیه به نمد روی سر وی قرار می دهند و چند نفری هاون را بلند می کنند وروی سرش می گذارند و یک نفس وبدون رفع خستگی و حتی توقف در مسیر؛ از نزدیک هیئت ابوالفضلی (ع) مزینان به محل مورد نظر که گفته می شود قریب ۲ کیلومترفاصله داشته به تنهایی حمل و انتقال می دهد!!!

با این حال وقتی مردم زور ونیرو وقدرت خارق العاده بدنی ایشان را  به شکل عینی می بینند همه انگشت به دهن می گیرند و با لهجه مزینانی می گویند :
«ای والله... یا للعجب اگه سرش از کنده مِبی مِشکست. یعنی اگر سرش از کُنده می بود می شکست.»

از این پس آن زنده یاد به لقب کنده مشهور می شود که نتیجتاً به قبیله و خانواده بزرگ آنان که نیز مردمانی خونگرم و خوش اخلاق وفعال وپرتلاش و نیز پیشگام در امور مردمی وکارهای خیرخواهانه هستند کنده می گویند. روح‌همگی در گذشتگان از این دودمان شاد باد. ان شاءالله

به جمع شاهدان کویرمزینان در تلگرام بپیوندید: https://t.me/shahedanemazinan

#️⃣شاهدان کویرمزینان در #آپارات https://www.aparat.com/shahedmazinan

​