در تقویمها امروز را به نام روز جهانی پست نامگذاری کرده اند تا به نوعی هم ارتباطات و دوستی ها یاد آوری گردد و هم یاد و نام زحمتکشان این مقوله گرامی داشته شود.

ما نیز به رسم ادب این روز را به تمامی دست اندرکاران حوزه ی ارتباطات به ویژه کارمندان و کارکنان اداره پست تبریک می گوییم و گرامی می داریم یاد دو عزیز سفر کرده به دیار باقی که خیلی زود برای دیدار با خدا دعوت شدند مرحوم حاج سیداحمد جلالی و سیدعلی طالعی مزینانی که سالهای طولانی در اداره پست سبزوار و مزینان صادقانه  فعالیت نمودند .

دو خاطره ؛

اول:

یادش بخیر دوران جنگ و جبهه وروزهای پرخاطره ی هشت سال دفاع مقدس که هر دقیقه اش برای آنهایی که در آن زمان می زیستند خاطره ای را به همراه دارد .

یکی از دوستان شهیدم علی مزینانی بود که نام و نام خانوادگی و نام پدر و پدر بزرگمان هم یکی بود علی مزینانی اکبر محمدعلی. گاهی او در جبهه بود و گاهی من ، یا هردو باهم ، وقتی نامه می نوشتیم به خاطر اینکه سر به سر خدابیامرز جلالی بگذاریم چون او هم گرچه سنش خیلی بیشتر از ما بود ولی دوستی خوبی به واسطه ی همین نامه نگاریها بینمان برقرار بود. روی نامه می نوشتیم از طرف علی مزینانی اکبر محمدعلی برسد به دست علی مزینانی اکبر محمدعلی و خدابیامرز حاج احمد می ماند که الآن این نامه را در خانه ی ما ببرد یا دوست شهیدم وقتی پیدایمان می کرد به جای عصبانیت می خندید و می گفت : ای شیطونا اذیت نکنید و گاهی چند دقیقه ای می ایستاد و گویا دلش می خواست بداند اون یکی چی نوشته آیا به او هم سلام رسانده  یا نه ؟ چون یکی از ویژگیهای نامه در آن زمان همین بود که هر کس نامه می نوشت تمام فامبل و آشنا و همسایه را یاد می کرد.

خاطره دوم :

تازه ازدواج کرده بودم و برای زندگی به مشهد مقدس هجرت کردم پس از مدتی والدین گرامی می خواستند فرش دستبافی را که قول داده بودند برایم بفرستند . در این جور مواقع ارسال برای تهران زیاد مشکل نیست چون به هرحال یکی از همشهریان با ماشین به این شهر می رفت اما مشهد چون در ان زمان تعداد محدودی از مزینانی ها در این شهر زندگی می کردند لذا فرستادن امانتی مشکل بود.

پدرم موضوع را به  سید علی طالعی می گوید و آن بزرگوار هم قبول می کند. شب منزل پدر خانمم بودم که سید با همان ماشین پست به در منزل ایشان آمد و بعد از کمی استراحت،  به منزلمان در کوی طلاب رفتیم خودش با آنکه مریض احوال بود کمک کرد و آن فرش سنگین را داخل خانه آورد و هرچی اصرار کردم که مبلغی به عنوان کرایه تقدیم کنم نپذیرفت و وقتی اصرار من را دید گفت : من این مسیر را همیشه می آیم و این بار به مسئولم گفتم که محموله ای برای خودم می خواهم ببرم ایشان هم پذیرفت .

گفتم : آخه شما گفتی برای خودم!

گفت : تمامی همشهریان من برادر و خواهر خودم هستند پس حرف بدی نگفتم مبارکت باشه.

جند روز بعد تلفنی با والده صحبت کردم و جریان را گفتم او هم گفت: ای مادر سید حتی اینجا هم خودش فرش را از خانه داخل ماشین گذاشت حتی یک دبه ماست می خواستم به او هدیه کنم نپذیرفت!