شاهدان کویر مزینان ؛در بخش اول خاطرات حاج حسین تاج مزینانی از فرزند شایسته ی کویر دکتر علی شریعتی مزینانی اشاره کردیم که دکتر از میان توده ی زحمتکش برخاسته و همیشه با مردم مزینان محترمانه و خودمانی رفتار می کرد و به قول خودمان خاکی بود . و گفتیم که وقتی به مزینان می آمد سعی می کرد در نهایت سادگی با کویرنشینان برخورد کند به میان انها می رفت با آنها هم کلام می شد مزینانی صحبت می کرد و مزینانی غذا می خورد .

شب را بر روی پشت بام کاهگلی می خوابید و تا به صبح  در حالی که به قول همسر پسرعمویش بر روی قالیچه ی حضرت سلیمان نشسته بود با ستارگان بی شمار کویر مناجات می کرد و چنین بود که کویر بر او الهام شد و همگان آن  را شاهکار آثار قلمی او می دانند.

ساده زیستی علی شریعتی را من در فرزندانش نیز می بینم به خصوص دکتر سوسن اولین دختر او که وقتی به مزینان سفر می کند زنان مزینانی پیر و جوان تا ساعتها با او می نشینند و گپ و گفت دارند و از مصاحبتش که گاه کلمه ای مزینانی می پراند وگاه لهجه ی مشهدی را با فرانسوی و مزینانی قاطی می کند لذت می برند .گاهی هم به هنر واگفته ی آنان دلخوش می کند. غصه اش می گیرد وقتی می بیند در و دیوار مزینان رنگ و بوی شهرگرفته است .

درادامه ی نقل خاطرات این کشاورز مزینانی به سه خاطره ی دیگر او از زمانی که علی مزینانی شریعتی در اوج شهرت به مزینان آمده می پردازیم  و این نقل خاطرات و داستانهای پیرامون زندگی او را تا سالگرد شهادتش انشاء الله ادامه خواهیم داد و منتظرتمامی همراهانی هستیم که مشوق راهمان شده اند و از ما می خواهند بیشتر از او بگوییم و ما نیز از آنها و کسانی که این مطالب را تورق می کنند در خواست همراهی بیشتر داریم تا اگر در هر جا نکته ای درباره ی او دیدند برایمان بفرستند .

بخش دوم: کاش کله ی تو مال من بود!

                                                             حاج حسین تاج مزینانی

*با دکتر زمانی آشنا شدیم که من در بازار مغازه داشتم، می آمد دنبال من، روز اول که می آمد مستقیما می‌‌آمد دیدن مادرم، عذر خواهی می کرد که نتوانسته بیاید سر بزند. با این که من هفت یا هشت سال کوچکتر بودم، دکتر شریعتی دنبال من می فرستاد. وقتی می خواست حرکت کند، یادم است پنجاه تومان یا صد تومان یواشکی زیر چادرش می گذاشت و می گفت: اجازه مرخصی می دهید بروم.

گاهی اگر خلوت بود. می گفت: یک ماست جوش درست کن.

 *خیلی ساده بود طوری نبود که وارد خانه شود، آدم دست و پایش را گم کند. یک روز در هیئت حسینی بودیم. به من گفت: حسین، بنشین. من از این پوفیوز احمق بدم می آید ( منظورش شاه بود ) هر وقت از شاه صحبت می شد، این را می گفت.

بعد گفت: اگر می خواهی جایی استخدام شوی من جاهایی دارم، کار اداری برایت جور کنم.

گفتم: من مزینان را دوست دارم.

گفت: آنچنان شهرها ترقی کند، که هوش از سر مردم ببرد. مردم سرگردان و حیران شوند. اگر می خواهی ترقی کنی برو شهر. گفتم: من اینجا را دوست دارم. گفت: اگر راست می گویی برای زندگی، اما برای زندگی، مزینان از سبزوار بهتر است و سبزوار از تهران بهتراست.

دکتر گفت: چقدر از خدا ممنون بودم اگر کله تو بر سر من بود، راحت بودم. بعد که رفت، گفت: خوب! من به این  آدم چه بگویم؟

منبع : خبر آنلاین