شب پانزدهم ماه رمضان خاطره انگیزترین شب دوره کودکی ما بچه ها در ماه رمضان بود شاید اون شب تاصبح می خواستیم نخوابیم ولی با یک پلک سنگین شدن وچند دقیقه خواب صبح کلی گریه می کردیم که چراخواب موندیم !

چشم که بازمی کردیم می دیدیم آفتاب زده وبقیه خوابند یا رفتند سرکار. منتظر می شدیم تا بزرکترها بیدار بشند و تعریف کنند که دیشب چه اتفاقی افتاده واونها کجا رفتند.

دم دمای ظهر همه دورهم جمع می شدند و اون وقت حرص ماهارو در می آوردند به خصوص خواهر وبرادرای بزرگتر مون که هی به هم چشمک می زدند و خاطرات شب گذشته رو با آب وتاب تعریف       می کردند گاهی هم یه چیزایی رو به راوی گوشزد می کردند که این رو یادت رفت بگی و اون  می گفت: ا راست می گی ها از بس خوش گذشت ها نمی دونم از کجاش بگم .

قصه هر ساله نیمه ماه مبارک رمضان ما از آنجا شروع می شد که شب پانزدهم هرجا که پا می گذاشتی خرد وبزرگ می گفتند :امشب می ریم کله کاتل . وصبح برای ماتعریف می کردند که نصفه شب یک هوایما ویا یک هلاکفتر(چرخ بال ) اومد ونشست وهمه مارو سوار کرد ورفتیم کله کاتل. وای چه صفایی داشت چه خوراکی هایی داشت چه قدر مردم می خوندند وچه جاهایی که رفتیم وچه چیزایی که دیدیم.

وما فقط بغض می کردیم وگاهی بد وبیراه به اونا می گفتیم وبزرگترها هم که همین را می خواستند کلی کیف می کردند وپیاز داغش رو بیشتر می کردند . مثل اینکه تمام بزرگترای مزینان هم قسم شده بودند که این دروغ بزرگ ! را هرسال برای ما تعریف کنند.

الآن هم شاید مرسوم باشه وگاهی ما بزرگترها به هم دیگه می گیم: امشب می ریم کله کاتل . اما جذابیت دوره بچگی امان را درمزینان ندارد وبا لبخندی از آن عبور می کنیم.

واما کله کاتل یک دروغ بیشتر نبود اصلا معنای درست حسابی هم ندارد شاید منظورشان کاتل یعنی کوتل باشد که بازهم معنای مناسبی نیست .

بهر حال کله کاتل را برای این  سروده اند چون ماه رمضان به نیمه می رسد یعنی اینکه به سراشیبی افتاده ودرحال پایان است وتقریبا  نصف آن را با موفقیت  طی کرده اند ویک نوع تبریک به همدیگر است امشب هم که شب میلاد کریم اهلبیت حضرت امام حسن مجتبی (ع) است و رمضان به نیمه رسیده است جایتان خالی ما رفتیم " کله کاتل "